Gek of God
Hoe een wortelkanaalbehandeling in 2014 leidt naar een inzicht in maart 2021, midden in de lockdown.
Mijn moeder is erg ziek geweest. Haar lichaam hield er letterlijk mee op, maar haar geest niet. Ze lag in het ziekenhuis om te herstellen van een sinustrombose, maar van de ene op de andere dag kon zij niets meer. Haar lichaam was verlamd, maar ze was nog wel innerlijk dezelfde persoon. Alhoewel ze niet meer zelfstandig kon ademen, was ze nog steeds de warme en zorgzame moeder en vrouw zoals wij haar altijd hebben gekend. Dat liet ze merken met haar ogen, die kon ze nog wel bewegen. Dit heet het locked in syndroom. Een lockdown maar dan in je eigen lichaam.
Ik was in de volle overtuiging dat zij beter kon worden. Ik heb het internet doorgespit naar soortgelijke verhalen, artsen opgebeld en op mijn eigen manier mijn moeder gestimuleerd om dat ook te geloven. Op een kinderlijke manier dacht ik echt dat ik haar beter kon maken. Maar na zeven maanden opgesloten te zitten in haar lichaam kon ze niet meer en op haar verzoek hebben we de beademingsmachine stopgezet.
Een goede vriend van ons zei tegen mij, na haar even daarvoor in het ziekenhuis nog te hebben bezocht, ‘als ik in deze situatie zou zitten zou ik gek worden…of God’. Ik begreep toen niet goed wat hij zei, maar ik wist wel dat hij mij aan het duidelijk maken was dat het een onhoudbare situatie was voor mijn moeder. Iets wat ik niet wou weten of horen.
Maart 2021. Het coronavirus houdt Nederland al een jaar in zijn greep. Winkels zijn gesloten, de horeca is alleen in de zomer open geweest en kinderen hebben in een jaar tijd meer virtueel les gekregen dan fysiek. De rek is eruit, mensen willen de straat op, er zijn rellen, er is onvrede. Het water staat ondernemers aan de lippen. Ik wil hier helemaal niet bespreken wat de pandemie van mensen heeft genomen, of misschien heeft gebracht. Wat mij duidelijk is geworden is dat iedereen, collectief, verlangt naar iets wat niet meer mogelijk is. Na negen uur ‘s avonds niet meer de straat op. Toch ontstaat opeens de behoefte om na negen uur toch nog boodschappen te kunnen doen of alcohol te kopen. Omdat het niet meer kan wil je het opeens.
Zelf ervaar ik ook deze week fysiek hoe het is als iets niet meer kan. Afgelopen december kreeg ik van mijn tandarts de feestelijke doorverwijzing naar de kaakchirurg. Daar ben ik deze week geweest en met een doos pijnstillers en een chemisch spoelwatertje ging ik op mijn fiets weer terug naar huis. De pijn viel me alles mee. Tot gisteren. Ik wist niet dat zulke pijn bestond en waarschijnlijk kan het nog erger. Ik ging door het plafond en alle ramen heen. Het stopte ook weer en vandaag maak ik weer grapjes. Het kan verkeren. Maar door de pijn en de opgezwollen kaak wou ik opeens van alles waar ik normaal geen behoefte aan heb. Ik wou vooral geen pijn meer, maar ik wou ook pizza en een appel tegelijk eten. Ik wou een hamburger van de McDonalds (getsie). Ik wou toffees en caramel en koekjes. Het kon allemaal niet, onmogelijk.
Vandaag moet ik weer denken aan mijn moeder. Zij kon helemaal niets, echt niets. Ze was voor alles afhankelijk van anderen. Ze kreeg sondevoeding en haar uitzicht was 24 uur per dag het plafond. Opeens begrijp ik het.. Gek worden of God. Als je iets niet kan hebben dan wil je het des te meer en als je niets meer kan, niets van wat je ook maar een beetje wilt, wat heeft het leven dan nog voor zin? Het klinkt zwaar en dat is het ook. Het is het gevoel dat de huidige lockdown in mensen naar boven brengt.
Als je gezond bent en je hebt familie en vrienden en misschien wel een (fijne) baan en een dak boven je hoofd dan is alles van wat jij in staat bent om te doen zo vanzelfsprekend. De lockdown leert ons dat niet alles wat we hiervoor als zo vanzelfsprekend beschouwden zo vanzelfsprekend is.
Nu de pijn in mijn kaak weer over is en de waan van de dag mijn aandacht vraagt, realiseer ik me hoe fijn het is om in staat te zijn om dingen te doen die je wilt doen. Absolute vrijheid eigenlijk. Als ik eraan denk waar ik allemaal toe in staat ben, dan prijs ik mezelf opeens heel gelukkig. Als je wilt kan ik je even meenemen in dat gevoel, gewoon en juist omdat het kan.
Ik wil je vragen om je ogen eens te sluiten na het lezen van het volgende stukje tekst. Ga eens na wat je vandaag hebt gedaan. Misschien ben je net opgestaan en ben je aan je eerste kopje koffie of thee toe. Misschien heb je er al een hele dag op zitten en ben je blij dat je even zit. Misschien heb je net door de regen gefietst of was je vergeten dat er nog was in de wasmachine zat (verdikkeme!). Maar knip alles eens in mini-stukjes op, bijna tot aan de specifieke beweging aan toe. Dat je vanochtend je ogen opendeed, dat je toen je deken terug sloeg om op te staan of misschien nog even tegen je partner aankroop. Dat daarna je voeten de grond raakten en je op zoek ging naar je telefoon. Alles, alle kleine dingen, tot aan nu toe. Toe maar.. Sluit je ogen en en neem je tijd.
Dat is toch helemaal fantastisch? Het is toch helemaal mooi dat je dit allemaal kon doen? Waar of wie je ook bent, sta soms eens stil bij wat er allemaal mogelijk is. Wat jij allemaal kan, waar je toe in staat bent. Wat als je dat allemaal niet zou kunnen? Zou je dan gek worden? Of God?
Het leven zoals we dat kennen wordt hierdoor opeens minder vanzelfsprekend. Waardering en dankbaarheid komen dan wat meer aan de oppervlakte. Ik zal mijn tandarts bedanken voor de waardevolle inzichten van deze week.
En denk je nu ‘ik lees dit nu wel maar ik begrijp het niet’ voel je dan vrij om contact met me te zoeken! Ik zal dan kijken of ik het goed aan je kan uitleggen.
